(Hepatica nobilis) wieloletnia roślina z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae), występująca w lasach liściastych Europy i Azji, w Polsce pospolita w żyznych grądach i buczynach. Charakteryzuje się wczesnowiosennym kwitnieniem (marzec–maj), podczas którego rozwija niebiesko-fioletowe, rzadziej różowe lub białe kwiaty o średnicy 15–30 mm. Kwiaty zamykają się na noc i przy pochmurnej pogodzie, a ich zapach przyciąga owady zapylające. Liście są trójklapowe, przypominające kształtem płaty wątroby (stąd łacińska nazwa Hepatica), zimozielone, z wierzchu zielone, od spodu fioletowe, pokryte srebrzystymi włoskami w młodości. Roślina osiąga 15–20 cm wysokości, tworząc kępy dzięki krótkim kłączom. Ceniona w ogrodnictwie za cienioznośność i dekoracyjne ulistnienie. Wymaga wilgotnej, próchnicznej gleby o odczynie zasadowym, najlepiej rośnie pod drzewami lub krzewami. Rozmnaża się przez podział kłączy (wiosną lub jesienią) lub nasiona rozsiewane przez mrówki (myrmekochoria). W Polsce do 2014 roku objęta ochroną gatunkową ze względu na masowe zrywanie. Zawiera ranunkulinę, która rozkłada się na protoanemoninę – związek drażniący skórę i błony śluzowe, mogący powodować pęcherze lub stany zapalne. Mimo tego w medycynie ludowej stosowano ją przy schorzeniach wątroby (ze względu na tzw. naukę o sygnaturach), kamicy żółciowej i stanach zapalnych dróg oddechowych. Obecnie nie jest wykorzystywana w ziołolecznictwie ze względu na ryzyko zatruć.