SOSNA SYBERYJSKA

Pinus sibirica, zwana również limbą syberyjską lub cedrem syberyjskim - majestatyczne drzewo iglaste z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Naturalnie występuje na rozległych obszarach Azji, od Uralu po Jakucję, a także w Mongolii i północnych Chinach. Dorasta do 35 metrów wysokości, tworząc regularną koronę – początkowo kolumnową, z wiekiem cylindryczną. Charakteryzuje się gładką, szarozieloną korą u młodych drzew, która z wiekiem ciemnieje i pęka. Igły są zielononiebieskie, sztywne i zebrane po pięć na krótkopędach, co nadaje pędom gęsty wygląd. Szyszki osiągają do 8 cm długości i zawierają nasiona otoczone twardą łupiną. Drzewo zaczyna owocować dopiero po 15-25 latach. Jest odporna na niskie temperatury i silne wiatry. Wymaga stanowisk nasłonecznionych oraz żyznych, umiarkowanie wilgotnych gleb. Często sadzona w parkach i ogrodach jako roślina ozdobna. Jej drewno cenione jest za trwałość, a nasiona – za wartości odżywcze. Drzewo to symbol tajgi syberyjskiej i przykład długowieczności.