(Picea mariana), zwany czarną świerczyną, to zimozielone drzewo iglaste z rodziny sosnowatych. Występuje głównie w Ameryce Północnej, od Alaski po Nową Fundlandię, zasiedlając borealne lasy i torfowiska. Osiąga 20–30 m wysokości, choć w trudnych warunkach (np. bagna) rośnie karłowato. Charakteryzuje się wąskostożkową koroną z przewisającymi gałęziami i sztywnymi, czterokanciastymi igłami (6–15 mm) o sinozielonym odcieniu, które po roztarciu wydają cytrynowy aromat. Kora młodych drzew jest szarobrązowa i łuskowata, u starszych przyjmuje ciemniejszy odcień. Drobne szyszki (1,5–4 cm) początkowo purpurowe, dojrzewając, brązowieją i pozostają na gałęziach nawet 30 lat. Gatunek wyjątkowo mrozoodporny (strefy 1–8), preferuje wilgotne, kwaśne gleby i pełne nasłonecznienie5816. Wykorzystywany jest głównie w przemyśle celulozowym i jako choinki, rzadziej w ogrodnictwie – tu popularne są karłowe odmiany jak ‘Nana’ (płaskokulista) czy ‘Aurea’ (żółtoigielna). Stanowi ważne źródło pożywienia dla ptaków i ssaków, np. wiewiórek czy łosi.