(łac. Ulmus L.) to rodzaj drzew liściastych, rzadziej krzewów, należący do rodziny wiązowatych (łac. Ulmaceae). Obejmuje 38 gatunków, które występują naturalnie w strefie umiarkowanej półkuli północnej, z największym zróżnicowaniem w Azji Wschodniej. Drzewa osiągają wysokość do 40 metrów, z rozłożystymi koronami. W młodości rosną szybko, a ich przyrosty są szczególnie intensywne między 20. a 40. rokiem życia. Liście tych drzew są asymetryczne u nasady, owalne lub eliptyczne, z wyraźnym unerwieniem, a jesienią przebarwiają się na żółto. Kwiaty drobne, zebrane w pęczki i pojawiają się przed rozwojem liści. Owoce to skrzydlaki zawierające pojedynczy orzeszek. Preferują żyzne, wilgotne gleby i stanowiska słoneczne lub półcieniste. Są odporne na mrozy i warunki miejskie. Młode drzewa wymagają podlewania w czasie suszy, jednak starsze okazy radzą sobie bez dodatkowej opieki. Cięcie ogranicza się do usuwania chorych lub uszkodzonych gałęzi. Głównym zagrożeniem jest holenderska choroba grzybica, która może prowadzić do zamierania drzew. Cenione zarówno ze względów estetycznych, jak i użytkowych. W ogrodach i parkach sadzi się je jako drzewa ozdobne ze względu na efektowny pokrój i jesienne przebarwienia liści. Niektóre gatunki, są również wykorzystywane do formowania żywopłotów, dzięki szybkiemu wzrostowi i odporności na przycinanie. Drewno jest cenione za twardość, elastyczność oraz odporność na wilgoć, dlatego wykorzystywane jest w meblarstwie, do produkcji fornirów, łodzi czy podkładów kolejowych.