(łac. Spiraea salicifolia), znana również jako tawuła bawolina, to wieloletni krzew ozdobny z rodziny różowatych (łac. Rosaceae). Naturalnie występuje w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej, a w Polsce spotykana jest zarówno w stanie dzikim, jak i w uprawach ogrodowych. Ma wyprostowane, sztywne pędy, które w górnej części mogą się lekko przewieszać. Osiąga wysokość od 1,5 do 2 metrów, a z czasem staje się bardziej rozłożysta. Liście są lancetowate, zielone przez cały sezon wegetacyjny, przypominające liście wierzby białej, co tłumaczy nazwę gatunku. Kwiaty pojawiają się od czerwca do lipca. Są drobne, pięciopłatkowe, zebrane w gęste, walcowate lub stożkowate kwiatostany o długości 10–15 cm. Kwiaty mają różowy kolor, choć odmiana 'Alba' charakteryzuje się białymi kwiatami. Roślina przyciąga owady zapylające, takie jak pszczoły i motyle. Jest bardzo tolerancyjna na różne warunki środowiskowe. Rośnie zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i półcienistych. Preferuje gleby umiarkowanie wilgotne, ale dobrze radzi sobie również na podłożach suchych lub podmokłych. Co kilka lat wymaga cięcia odmładzającego, które pozwala utrzymać atrakcyjny pokrój oraz obfite kwitnienie. Ceniona za swoją plastyczność i odporność. Dzięki zdolności do tworzenia odrostów korzeniowych świetnie nadaje się do stabilizowania skarp, nasypów oraz obsadzania terenów poprzemysłowych. W zieleni miejskiej bywa sadzona wzdłuż dróg, tras komunikacyjnych czy na skwerach. W ogrodach może być stosowana jako roślina soliterowa lub w grupach. Jest gatunkiem miododajnym, przyciągającym owady zapylające. Roślina jest odporna na niekorzystne warunki środowiskowe i łatwa w uprawie. Cieszy oko przez cały sezon, zarówno dzięki dekoracyjnym liściom, jak i efektownym kwiatostanom.