(Helenium) rodzaj roślin z rodziny astrowatych (Asteraceae), obejmujący około 40 gatunków bylin pochodzących głównie z Ameryki Północnej. Nazwa polska pochodzi od łacińskiej nazwy rodzajowej, która nawiązuje do Heleny Trojańskiej. Koszyczkowate kwiaty przypominające małe słoneczniki kwitną późnym latem i jesienią (sierpień-październik), niektóre odmiany mają kwiaty o fryzowanych płatkach. Przybierają żółte, pomarańczowe, czerwone lub brązowe, często dwukolorowe odcienie. Dla wydłużenia kwitnienia zaleca się usuwanie przekwitłych kwiatostanów. Roślina miododajna, cenna dla owadów późną porą roku o lancetowatych, zazwyczaj ciemnozielonych liściach. W zależności od gatunku i odmiany osiąga 60 – 180 cm wysokości. Tworzy wyprostowane, krzaczaste byliny. Wytrzymuje mrozy do -40°C. Gleba powinna być żyzna, wilgotna, ale dobrze przepuszczalna (w okresach suszy należy zadbać o regularne nawodnienie). Wymaga stanowiska słonecznego. Dla odmłodzenia zaleca się dzielenie kęp co 3 – 4 lata. Świetnie sprawdzi się w ogrodach preriowych, łąkowych i naturalistycznych. Doskonała na rabaty bylinowe i jako kwiat cięty w bukietach. Niektóre osoby mogą być uczulone na pyłek.