SZAFIREK

(Muscari)  rodzaj roślin cebulowych z rodziny szparagowatych (Asparagaceae), obejmujący 54 gatunki występujące naturalnie w Europie (z wyjątkiem północnych regionów), Azji Mniejszej i północnej Afryki. W Polsce nie występuje dziko, ale jest popularną rośliną ozdobną uprawianą w ogrodach ze względu na intensywnie niebieskie, dzwonkowate kwiaty zebrane w gęste, stożkowate grona. Charakteryzuje się wąskimi, mieczowatymi liśćmi i osiąga wysokość 15-30 cm. Kwitnie wczesną wiosną (kwiecień-maj), a niektóre odmiany, jak M. armeniacum czy M. comosum 'Plumosum', mają kwiaty w odcieniach fioletu, bieli lub różu. Uprawa szafirka jest mało wymagająca: preferuje słoneczne stanowiska i przepuszczalną, żyzną glebę. Cebule sadzi się jesienią (wrzesień-październik) na głębokość 8-10 cm, w grupach po 5-15 sztuk dla efektu wizualnego. Roślina jest mrozoodporna, ale w surowe zimy warto okryć grządki. Po kwitnieniu należy usunąć przekwitłe kwiatostany, pozostawiając liście do naturalnego zaschnięcia. Co 3-4 lata zaleca się przesadzanie cebul. Zastosowanie znajduje na rabatach, skalniakach, trawnikach lub w pojemnikach, często w kompozycjach z tulipanami czy narcyzami. Niektóre gatunki (np. Scilla siberica, mylony z szafirkiem) są trujące – zawierają substancje toksyczne dla ludzi i zwierząt. Szafirki łatwo się naturalizują, tworząc z czasem barwne kobierce, co czyni je idealnymi do ogrodów naturalistycznych.