PUSZKINIA

(Puschkinia scilloides) niewielka bylina cebulowa z rodziny szparagowatych (Asparagaceae), pochodząca z górskich obszarów Bliskiego Wschodu i Kaukazu. Osiąga 10–20 cm wysokości, wytwarzając 2–3 równowąskie, mięsiste liście o długości do 15 cm. Jej ozdobą są luźne grona składające się z 1–10 dzwonkowatych kwiatów o średnicy 10 mm, w kolorze bladoniebieskim z charakterystycznym ciemniejszym paskiem na płatkach, rzadziej białe lub zielonkawe. Kwitnie od marca do kwietnia, przez 4–5 tygodni, stanowiąc ważne źródło nektaru dla wczesnowiosennych zapylaczy. Uprawa wymaga przepuszczalnej, próchniczej gleby o odczynie obojętnym do lekko zasadowego oraz słonecznego lub półcienistego stanowiska. Cebule sadzi się w październiku na głębokość 5–8 cm, a po przekwitnięciu (od maja) przechowuje w suchym miejscu do jesieni. Roślina jest mrozoodporna i łatwa w pielęgnacji, idealna na skalniaki, rabaty czy trawniki, gdzie tworzy naturalistyczne kompozycje z krokusami, szafirkami lub pierwiosnkami. Ze względu na samosiew i tworzenie licznych cebul przybyszowych szybko się rozrasta. Nazwa rodzaju upamiętnia rosyjskiego botanika Apollona Musina-Puszkina, który sprowadził ją z Kaukazu w 1805 roku.