(Picea breweriana) gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych, naturalnie występujący w górach zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej (Kalifornia, Oregon). Charakteryzuje się malowniczym, płaczącym pokrojem, z długimi (do 2 m), zwisającymi pędami bocznymi tworzącymi „kurtyny” igieł. Dorasta w Polsce do 10–15 m wysokości, przy rocznym przyroście ok. 15 cm. Igły są miękkie, ciemnozielone, z białawymi paskami od spodu, ułożone promieniście. Szyszki cylindryczne (8–15 cm), początkowo purpurowe, później brązowe. Gatunek odporny na mróz (strefa 5b), suszę i zanieczyszczenia, toleruje różne gleby (najlepiej gliniasto-piaszczyste, lekko kwaśne). Wymaga stanowisk słonecznych lub półcienistych, osłoniętych od wiatru. Ze względu na dekoracyjny wygląd sadzony jako soliter w parkach i dużych ogrodach. Młode egzemplarze mogą potrzebować okrycia w mroźne zimy.