(łac. Prunus laurocerasus) zimozielony krzew lub małe drzewo z rodziny różowatych, pochodzące z rejonu Kaukazu, Półwyspu Bałkańskiego i Azji Mniejszej. Charakteryzuje się gęstym, rozłożystym, kępiastym pokrojem. W naturalnym środowisku dorasta do 6 m wysokości, jednak w Polsce zwykle osiąga 2-3 m. Liście duże, eliptyczne, skórzaste, ciemnozielone i błyszczące na wierzchu, jaśniejsze od spodu, osiągające długość do 20 cm. Wiosną roślina wytwarza drobne, białe, pachnące kwiaty, które zbierają się w wzniesione grona. Kwiaty pojawiają się od kwietnia do maja. Owoce to czarne pestkowce, chociaż w polskim klimacie występują rzadko. Najlepiej rośnie na stanowiskach półcienistych lub cienistych, ale dobrze znosi pełne słońce, pod warunkiem odpowiedniego nawodnienia. Preferuje glebę żyzną, przepuszczalną, o odczynie od obojętnego do zasadowego. Roślina wymaga osłoniętego, ciepłego miejsca, a młode rośliny mogą potrzebować dodatkowej ochrony przed mrozem zimą. Popularna w ogrodach, szczególnie do formowania żywopłotów, a także jako soliter lub element kompozycji ogrodowych. Dobrze znosi przycinanie, co pozwala na kształtowanie różnych form. Roślina wymaga regularnego podlewania, zwłaszcza w okresach suszy, oraz przycinania w celu utrzymania pożądanego kształtu i zagęszczenia. Ważne jest również zabezpieczenie roślin przed silnymi mrozami, zwłaszcza młodszych okazów. Należy pamiętać, że wszystkie części są trujące dla ludzi. Roślina jest ceniona za całoroczną dekoracyjność, odporność na zanieczyszczenia powietrza oraz względną łatwość uprawy.