MAMUTOWIEC

(łac. Sequoiadendron giganteum) jedno z najbardziej majestatycznych drzew iglastych, wyróżniające się nie tylko ogromnymi rozmiarami, ale także niezwykłą długowiecznością. Pochodzi z zachodniej części Stanów Zjednoczonych, szczególnie z Kalifornii, gdzie rośnie w naturalnym środowisku, osiągając imponującą wysokość do 95 m, a niektóre okazy dorastają nawet do 135 m. Średnica pnia może wynosić do 10-12 m, dożywa wieku 2000-3500 lat. Jego korona jest początkowo stożkowata, z czasem przyjmuje formę wąskocylindryczną. Kora drzewa jest cynamonowo-czerwona, miękka, gruba i gąbczasta, z wyraźnymi bruzdami u starszych drzew. Igły  ciemnozielone lub niebieskawozielone, mają długość 3-6 mm i są spiralnie ułożone na gałęziach. Preferuje stanowiska słoneczne, zaciszne i osłonięte od silnych wiatrów. Gleba powinna być żyzna, przepuszczalna, o umiarkowanej wilgotności i lekko kwaśnym odczynie. Drzewo to preferuje chłodny i wilgotny klimat, dlatego w Polsce jest wrażliwe na mrozy i wymaga ochrony zimowej, szczególnie w przypadku młodszych okazów. W polskich warunkach osiąga wysokość do 15-20 m, a najwięcej okazów rośnie w zachodniej części kraju. Jest to drzewo ozdobne, idealne do dużych parków, ogrodów botanicznych i przestrzeni publicznych, gdzie tworzy dominujące akcenty krajobrazowe. Podnosi świadomość ekologiczną i zachęca do ochrony starych drzew. Ciekawostką jest, że jego nasiona kiełkują pod wpływem ognia, a drzewa są odporne na wiatr, ale wrażliwe na uderzenia piorunów. Drewno jest czerwonawe, lekkie, miękkie i bardzo trwałe, choć trudne w obróbce. To nie tylko imponujące drzewo, ale również żywy świadek historii, który zasługuje na ochronę i podziw. Jego uprawa poza naturalnym środowiskiem stanowi wyzwanie, ale przynosi satysfakcję oraz korzyści ekologiczne.