ŚWIERK SERBSKI

(Picea omorika) iglaste drzewo z rodziny sosnowatych (Pinaceae), naturalnie występujące na Bałkanach, głównie w Serbii i Bośni. Jest to gatunek endemiczny, ceniony za swój wąski, regularny pokrój oraz ozdobne igły. W Polsce często uprawiany jako roślina ozdobna w ogrodach i parkach. Drzewo osiąga wysokość 20–30 metrów i charakteryzuje się szybkim wzrostem – roczne przyrosty wynoszą od 40 do 100 cm. Korona świerka serbskiego jest wąska, strzelista, o stożkowatym kształcie. Gałęzie są gęsto ugałęzione, a starsze pędy lekko zwisają. Igły są krótkie (ok. 2 cm), ciemnozielone i błyszczące z wierzchu, a od spodu zdobią je dwa białe paski, co nadaje drzewu szarozielony wygląd. Świerk serbski jest jednopienny – kwiaty męskie są żółte, a żeńskie fioletowe. Szyszki mają długość 4–7 cm, początkowo są purpurowo-fioletowe, a z czasem brązowieją. Roślina jest odporna na niskie temperatury, suszę oraz zanieczyszczenia powietrza, co czyni ją odpowiednią do uprawy w różnych warunkach środowiskowych, także miejskich. Preferuje gleby lekko kwaśne lub obojętne i stanowiska słoneczne lub półcieniste. Ze względu na swoją dekoracyjność oraz niewielkie wymagania pielęgnacyjne świerk serbski jest idealnym wyborem zarówno do małych ogrodów, jak i większych przestrzeni zielonych.