(łac. Frangula alnus, syn. Rhamnus frangula) to wieloletni krzew lub niewielkie drzewo należące do rodziny szakłakowatych (łac. Rhamnaceae). Występuje naturalnie w Europie, Azji i Ameryce Północnej, a w Polsce jest pospolita na terenie całego kraju. Dorasta zazwyczaj do 4-6 metrów wysokości, choć w sprzyjających warunkach może osiągnąć nawet 15 metrów. Charakteryzuje się luźnym, często wąskim pokrojem z pędami skierowanymi skośnie ku górze. Gałęzie są cienkie, bardzo kruche i zielonobrunatne, a kora szara z wyraźnymi przetchlinkami.Liście eliptyczne lub jajowate, całobrzegie, o długości 2-7 cm i szerokości do 5 cm. Mają ciemnozieloną barwę, a jesienią przebarwiają się na żółto. Drobne, niepozorne, białe lub żółtozielone kwiaty, zebrane w pęczki po 2-10 sztuk w kątach liści. Kwitnienie trwa od maja do lipca, a czasem nawet do sierpnia. Owoce to kuliste pestkowce o średnicy około 8 mm. Początkowo są czerwone, a z czasem ciemnieją do granatowego koloru. Dla ludzi są bardzo trujące. Ma szerokie zastosowanie w medycynie naturalnej i przemyśle. Kora zawiera cenne substancje, takie jak antrazwiązki (m.in. glikozydy franguliny, franguloemodyna), flawonoidy, garbniki i alkaloidy peptydowe. Dzięki tym składnikom wykazuje działanie: przeczyszczające, żółciopędne i żółciotwórcze, a także przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Stosowana w leczeniu zaparć, chorób wątroby i pęcherzyka żółciowego oraz w problemach trawiennych. Należy jednak pamiętać, że jej stosowanie powinno być krótkotrwałe i pod kontrolą lekarza ze względu na możliwe skutki uboczne. Preferuje stanowiska półcieniste lub słoneczne oraz gleby wilgotne i próchnicze. Jest odpowiednia do nasadzeń w dużych ogrodach, parkach i zadrzewieniach naturalistycznych.